Não se celebra um mero fenómeno nat

Não se celebra um mero fenómeno natural, mas faz-se memorial de um acontecimento; as efusões afetivas encontram-se enquadradas na lógica da liturgia e da referência eucaristica.

O Santuário de Fátima poe ser, por Isso, ámbito para a educaçâo da fé e para o cultivo da sua dimensão evangelizadora. Mais ainda: é um meio privilegiado de pastoral porque todo o visitante está consciente do que ihe é oferecido e do que pode encontrar. Por Isso, é importante que os conteúdos trológicos estejam apresentados em todá a sua profundidade de modo coerente e compreensivel para a sensibilidade atual. Logicamente, isto exige tempo e paciência e ,esmo uma atitude de respeito para com os costumes e as práticas herdabas e prendidas. E revelador o facto de alguns setores nâo se terem sentido inicialmente atraidos pela estética da basilica da ST. A pedagogia catequética poderá, entretando, domonstrar de modo visivel o dinamismo que brota da revelação: a imagem dominantte na torre da basilica de NSdo R é reflixo do mosaico da basilicaa da ST, o Imoculadu Coração de Maria é irraditação do Amor trinitârio que se faz misericórdia na dor do mondo.

Ssim o próprio Sanctuário rompe, diante de quem o vista, o mito de uma cultura profana ou assética, que pretende apagar os enigmas e uma cultura profana ou assética, que pretende apagar os enigmas e uma busca de sentido. Pelo seu caráter simbólico, situa se no limiar entre o visivel e o que não pode ser contido no visivel. Está Assim equipado para travar trés perigos reais que atualmente ameaçam oos santuários; ficar reduzido a museu de obras históricas que devem ser conhecidas; ser absorvido pela denãmica do turismo, ainda que de caráter religioso, movido por interesses de beneficios económicos; lidade pós-moderna, fragmentária e genérica. O núcleo do Santuário de ããFátima trava essas tentações na media em que set orna patente a centralidade de um acontecimento teocéntrico e pessoal. A capeda


s. 37.
Das aparições, erguida no lugar de uma azinheira, torna presente Alguém que espera, acolhe e acompanha aqueles que vão peregrinando entre os dramas da história eque, por Isso, agradecem os sinais de misericórdia.

1.3. Uma çç
Quem acorre a Fátima, esprcialmente nos momentosde grandes concentrações, éconsiderado um peregrino. De modo geral, os santuários são inseparáveisdasestruturas antropológicas e por Isso das nostalgias e dos anseios humanos: expõem uma experiência humana fundamental, a do homo viator, ser a caminho, definitivamente um peregrino. Em Fátima, este dado impőe-se como uma evidência a partir de uma dupla perspetiva:

a) O ser Humano sai do seu espaço habitual, do ritmo temporal que organiza a sua vida, para que nessa rutura surjam àsuperficie o fardo dos dias, a fadiga da existência, a carga da culpa, o peso dos sofrimentos e humilhaçőes acumulados; Assim alcança um lugar distinto, uma palavra de perdão, um oásis onde descobrir a própria inocência/ E, portanto, o inicio de um caminho que aspira a um encontro que o transforme graças a uma misericórdia, que a faça saborear a bondade pela qual vive, uma bondade inesgotável procede de um Amor originário;
b) Em virtude desse encontro, abre-se o horizonte de uma peregrinaçőo alentada pela esperança, porque se franqueou o umbral do visivel ao invisivel. Graças a esse encontro, o desejo de libertação, acumulado durante meses e annos, abre-se num horizonte distino. Porque precisamente nesse lugar, numa azinheira, se produziu realmente a epifania de un Mundo distino, que irradia luz e beleza. Assim, o tempo da vida humana aquire uma qulidade distinta: a eternidade teve tempo para o homem nos braços abertos de Maria. E a peculiaridade doslugares e momentos em que a Igreja julgou como dignas de crédito as narrações de algumas testemunhas. Graças a essa fissura, como veremos no capitulo seguinte, o tempo não é a repetição monótona do mesmo: o peregrino graças aos sinais do invisivel, fez-se protagonista de um acontecimento que não se explica simplesmente pelos mecanismos da nuturezza e que por Isso o imunda de esperença.

Wyniki (polski) 2:

Nie odbędzie się zaledwie zjawisko naturalne, ale jest wykonany pamiątkę zdarzenia; emocjonalne wynurzeń są oprawione w logice i liturgii eucharystycznej odniesienia. Sanktuarium w Fatimie PoE być, na to, Ambit za wychowanie wiary oraz w uprawie ewangelizacji wymiar. Co więcej, jest uprzywilejowanym środkiem duszpasterskim, jak każdy użytkownik jest świadomy tego, co jest oferowane i IHE można znaleźć. Przez to jest ważne dla trológicos Treści prezentowane są w całej jego głębi, w spójny i zrozumiały sposób dla bieżącego wrażliwości. Oczywiście, to wymaga czasu i cierpliwości i przypadkowo postawę szacunku do zwyczajów i praktyk herdabas i posiadanych. I ukazując, że niektóre sektory nie ma sensu, jeśli początkowo przyciąga estetyki Bazylice św. Katechetyczną pedagogika może entretando, domonstrar widocznych sposób dynamizm, który wypływa z objawienia: dominantte obrazu w wieży bazyliki NSDO R jest reflixo mozaika ST basilicaa The Imoculadu Serce Maryi jest irraditação trynitarnej miłości, co robisz Miłosierdzie w mondo bólu. SSIM samego Sanctuario przerwą, przed którymi widzenia, mit świeckiej kultury lub aseptycznych, które chcesz skasować zagadki i profanum kultury lub aseptyczne, które chcesz skasować łamigłówki i poszukiwania sensu. Na jego symbolicznego charakteru, położone na granicy między widzialnym a co nie może być zawarta w zakresie widzialnym. Więc to jest wyposażone złapać Tres prawdziwych niebezpieczeństw zagrażających obecnie OOS sanktuariów; być zmniejszona do muzeum prac historycznych, które muszą być znane; być wchłaniane przez denãmica turystyki, choć charakter religijny, napędzany przez obawy korzyści ekonomicznych; ność postmodernistyczna, fragmentaryczne i rodzajowe. Rdzeń ããFátima Sanktuarium zablokować te pokusy na średniej w ustawiamy zdobi opatentować centralne miejsce zdarzenia Boga środku i osobistego. Capeda s. 37. Od pozorom, zbudowany w miejsce dąb bezszypułkowy, to sprawia, że ktoś czeka, przyjmuje z zadowoleniem i wspiera tych, którzy go wędrując wśród dramatów historii eque na to, rozpoznawania znaków miłosierdzia. 1.3. CC Kto spieszy do Fatimy, esprcialmente momentosde w dużych stężeniach, éconsiderado pielgrzyma. Ogólnie rzecz biorąc, sanktuaria są inseparáveisdasestruturas antropologiczne i że z nostalgią i ludzkich tęsknot: wystawiać fundamentalne doświadczenie człowieka, Homo Viator, być droga, na pewno pielgrzym. W Fatimie, dane te są nakładane na dowód z podwójnej perspektywy: a) Być człowiekiem wychodzi jej zwykłej przestrzeni, w rytmie czasowym, który organizuje swoje życie tak, że zakłócenia wynikające àsuperficie ciężaru dni Istnienie zmęczenia, obciążenia winy, ciężar cierpienia i upokorzeń zgromadzonych; W ten sposób osiąga wyraźną miejsce, słowo przebaczenia, oaza, gdzie odkryć swoją niewinność / i tak początek drogi, która aspiruje do spotkania, które zamienia dzięki łasce, która sprawia, że smak dobroć, w której żyje , niewyczerpane dobro pochodzi od pierwotnej miłości; b) W wyniku tego spotkania, otwiera horyzont odważnej peregrinaçőo przez nadziei, ponieważ został otwarty progu widoczne niewidzialne. Dzięki temu spotkaniu, pragnienie wyzwolenia, nagromadzone w ciągu miesięcy i annos, otwiera horyzonty wyróżnieniem. Bo właśnie w tym miejscu, a dąb bezszypułkowy, jest rzeczywiście wyprodukował objawienie un Mundo wyróżnieniem, które promieniuje światło i piękno. Tak więc, czas życia nabyć odrębną qulidade: wieczność miał czas dla człowieka otwarte ramiona Maryi. I doslugares specyfikę i czasy, kiedy Kościół rządził jako wiarygodne rachunków niektórych świadków. Dzięki tej szczeliny, jak zobaczymy w następnym rozdziale, czas nie jest monotonne powtarzanie tego samego: że pielgrzym dzięki sygnałów niewidzialnych, stał się bohaterem wydarzenia, które nie mogą być wyjaśnione tylko przez mechanizmy nuturezza i tym, że nieczyste esperença.